“Tikanı gülə çevirən şair” – Şair Ramiz Rövşənin 70 illiyinə

Ramiz Rövşənin yaradıcılığını bir daha oxuyub, bu məqaləni hazırlayanda nədənsə həmin ifadəni yazının başlığında verməyi qərara aldım. Diqqət yetirdim ki, R. Rövşənin yazdıqları yalnız poeziya nümunələri deyil, gərgin axtarışların və zəhmətin məhsuludur. Füzulidə olduğu kimi, onun da yaradıcılığında söz sirlidir, sehirlidir və insanı düşündürəndir. Beş yüz ildən çoxdur ki, Füzuli sehrinə bürünmüş poeziyamıza bir işığı da R. Rövşən gətirib (bu məsuliyyətin necə çətin olduğunu şairlər daha yaxşı bilir).

Bir neçə il əvvəl dünyanın ən şöhrətli yazıçılarından olan Qabriel Qarsia Markes dünyasını dəyişdi. Onun ölümü günündə bir kolumbiyalı ziyalının dediyi sözlər çox maraqlı idi: “Sağ ol Qabo (yəni Qabriel). Sən bizim dünyaya baxışlarımızı dəyişdin. Bizi başqa bir dünya ilə tanış etdin”.

Gözəl və düşündürücü sözlər idi. Yazıçının, sənət adamının əbədi yaşayacağına təminat verən sözlər idi.

R. Rövşənin şeirlərini oxuyanda bu fikrin elə ona da aid olduğu qənaətinə gəlirəm. O, öz şeirləri ilə oxucunu yaşadığı həyatdan fərqlənən bir dünya ilə üz-üzə qoyur, maraqlandırır, həyata, sevgiyə, vərdiş etdiyi qaydalara baxışlarını dəyişir.

Bu sözləri ona görə vurğulayıram ki, bizim müsəlman mühitində yenilik etmək, həyatı dəyişmək və bu cəhdi edənlərə münasibət hər zaman faciəli olub. Bu fikri bir az da genişləndirib daha böyük ölçüdə elə bütün insanlığa, xalqlara da aid etmək mümkündür (Qalileyin tonqalda yandırılması, Nəsiminin dərisinin soyulması və s.)

Ramiz Rövşənin yazdığı və yaratdığı bəzi obrazlar isə mücərrəddir və oxucu onu anlamaq intizarındadır. Bu əslində elə həm də sənətin böyüklüyüdür.

Yenə Q. Markesdən nümunə gətirəcəyəm. O, yazırdı: “Yüz il tənhalıq” əsərindəki Buendia nəslində “donuz quyruqlu” uşağın dünyaya gəlməsini ədəbiyyatçılar və tənqidçilər müxtəlif formada yazırlar. 150-yə qədər izahlar olsa da, hələ heç birisi o səbəbi açıqlaya bilməyib”.

Ramiz Rövşəndə də belə məqamlar çoxdur. Bizim eşitdiyimiz “Allah”, “Sevgi”, “İlahi”, “Tanrı” “Dəniz” onun sənətində bir sehrli dünyanın sehrli kəlmələrinə çevrilir. Onun yaradıcılığında sözə o dərəcədə ehtiyatla yanaşılır ki, sanki o, sözdən “qorxur”. Sanki bu şairin söz məhdudluğu var. Ancaq onun şeirlərini dərindən oxuyanda, şairin bu söz “məhdudluğu”nun sözə sevgidən və onun qədrini bilməkdən, məsuliyyətdən irəli gəldiyini duyursan. O, istəyir ki, şeirlərindəki hər söz bir məna kəsb etsin , oxucunu düşündürsün (Təəccüblənməyək. Rəssamlıq sənətində mövcud yeddi rəngin yüzlərlə çalarına rast gəlmirikmi?). Əslində bu yanaşma onun daha çox kitab çap etdirməməsinin bir cavabıdır.

Ramiz Rövşənin şeirlərində “Allah” və “Sevgi” kəlmələri müqayisədə say etibarı ilə az işlənsə də, lakin “düşündürmə” və “arzulamaq”, “təlqin etmək” ölçüsünə görə “Azadlıq” sözü daha çox duyulur. Şairin yaradıcılığında “Azadlıq”  yanğısı  bir alov kimi  ətrafa yayılmaqdadır. Və burada yenə klassiklərimizdən birinə – məşhur Cəfər Cabbarlıya müraciət edirəm. “Aydın” əsərində  yanğılı bir halda demirdimi: “Mən  elə bir dünya istəyirəm ki, orada millətlər azad, fərdlər azad, zəhmət azad, vicdan azad, hərəkət azad, bütün varlıq azad, istila zənciri yox, altun yox, şənə yox, dəbdəbə yox, fərman yox,  hər kəs öz zəhmətinin, öz arzusunun quludur”.

Ramiz Rövşəndə  “Azadlıq” necə gözəl səslənir:

Buradadkı “cansız azadlıq” ifadəsi çox yenidir və çox düşündürücüdür. Və bu ifadə xalqımızın, eləcə də digər xalqların uzun illər apardıqları “azadlıq mücadiləsi”ni nə qədər aktual edir. Azad cəmiyyət qurmaq, azad yaşamaq  anlamlarını “cansız azadlıq” çox diqqətə gətirir.

Yaxud bir başqa mövzuya yanaşaq: “Sevgi”yə. Sevgi haqqında Nizamidən, Füzulidən, Müşfiqdən sonra ən təsirli vəsfi son dövrümüzdə götürsək, şair Əli Kərim etmişdi. 1960-cı illərdə yazdığı “İki sevgi” şeiri ilə təsirli lövhələr yaratmışdı (“Gözəl qız sən saf susan, iki qəlb arzususan…”). Lakin Ramiz Rövşənin “Sevgi” şeirlərində başqa yenilikləri gördük. Bu bəşəri mövzunun daha yeni çalarları ilə onun şeirlərində tanış olduq. Düşünürəm ki, o, bu mövzudakı şeirləri ilə, sanki dənizin coşqun dalğaları ilə mücadilə edən bir insanı xatırladır. Yəni istəyir ki, dalğaları yarıb irəliyə getsin (qeyd etdiyim kimi, bu dənizdə Azərbaycan poeziyasında önəmli yer tutan şairlərin “Gecə xəlvətdə bizə sevgili yar gəlmiş idi (Nizami), “Pənbeyi dağı cünün içrə nihandır bədənim” (Füzuli), “Yenə o bağ olaydı, yığışaraq sizə biz” (M. Müşfiq), “İynənin ucu boyda işığa həsrət qalan göz işıq sevən kimi (Əli Kərim) əvəzsiz nümunələri var idi). Ramiz Rövşən elə o cəsarətlə özünün “dadlı” (ifadəni belə işlədirəm), “təsirli”, “şövqlü və mənalı” sevgi şeirlərini yaratdı:

Şairin “Bağışla” şeiri isə az qala xalq mahnısı kimi səslənmirmi və məşhur deyilmi? (bu şeirə bəstələnmiş mahnının əvəzsiz ifaçısı isə Flora Kərimovadır):

Yenə böyük marağa səbəb olmuş “Qara paltarlı qadın” şeirindəki təravətli, təsirli misralara diqqət yetirək:

Ramiz Rövşənin şeirlərindəki bəzi misralar isə xalq arasında məşhurdur. Bir təbrizli dostum deyirdi ki, Təbriz cavanları bir-biri ilə görüşəndə şairin bu sözlərini işlətməyi sevirlər: “Yenə bu şəhərdə üz-üzə gəldik”.

Azərbaycan ədəbiyyatında Vətən haqqında elə parlaq nümunələr var ki, onları sadalamaqda çətinlik çəkirəm. Təbii ki, ədəbi yazılar sırasında Almaz İldırımın “Azərbaycan” şeri çox önəmli yer tutur. 1920-ci ildə işğal edilmiş, amansız bolşevik rejimi altında qalan Azərbaycan haqqında mühacirətdə ağır həyat yaşamış şairin misraları ürəkağrıdandır:

Düşünmək olar ki, “Azərbaycan Problemi”ni  (bu ifadənin geniş açımı M. Ə. Rəsulzadənin 1937-ci ildə Almaniyada yazdığı “Azərbaycan problemi” əsərində verilib), yəni ağrılarını, acılarını bu şeirdən sonra oxucuya yeni bir formada təqdim etmək mümkün olmayacaq. Lakin Ramiz Rövşən istedadı Vətən haqqında çox təsirli fikirləri geniş oxucu auditoriyasının marağına səbəb oldu. Bəzi məlumatlara görə, Azərbaycanda internetdə son illərdə ən çox oxunan şeir Ramiz Rövşənin Vətən haqqında yazdığı şeir oldu və bu sübut etdi ki, o, həm də “ictimai” mövzularda yaza bilən istedadlı şairdir. Əslində isə o, bunu əvvəlki yazılarında da sübut etmişdi. Həmin o şeirə diqqət edək:

Ramiz Rövşənin yaradıcılığında “Allah” sözünə  tez-tez rast gəlirik. Onun şeirlərində hansısa dinə, məzhəbə aid olan insan yoxdur, onun yazılarında sadəcə bir insan var: o, insan həm şərqlidir, həm qərblidir. O insan həm müsəlmandır, həm xristiandır. Şair üçün ucalarda dayanana doğru üz tutub gedən bir insan var. Onun hansı dinə və millətə mənsub olması önəmli deyil. O, təki insan olsun. “Çarmixdaki İsa” şeirinə diqqət edək:

“Yalquzaq” şeirində isə bu ifadələri işlədir şair:

Əslində “Yalquzaq” adi bir şeir deyildir (bu şeirə Şahin Musaoğlu da təsirli musiqi bəstələyib). Bu yığcamlığına baxmayaraq, geniş epik lövhələri əks etdirən dərin məzmunlu bir əsərdir. Müqayisəm qəribə olsa da, bu əsər (şeir və musiqi ilə birgə) mənə Motsartın “Rekviyem”ini xatırladır. Bu şeirdə (oxu əsərdə) miflər, əfsanələr, insanlar, fantasmaqoriya elementləri də çox güclü hiss olunur.

Çox şairlərin yaradıcılığında üz tutduğu dünya mövzusu da Ramiz Rövşəndə şikayət kimi səslənmir. Burada dünya necə varsa, elə də təqdim olunur. Və şair dünyanın gücünü duydurmaqla, həm də onunla hesablaşmaq vacibliyini də vurğulayır:

Şeirdəki sonuncu misra isə lap elə el məsəli kimi güclü səslənmirmi: “Çoxlarını keçiribdi dişindən”.

Nəhayət sonda. Ümumi hesablamalara görə bu günə qədər Yer kürəsinə 100 milyarddan çox insan gəlib gedib. Və bu insanlar 14.500-dən çox böyük müharibələr törədib. Neçə əsrlərdir ki, yazıçıların, şairlərin, rəssamların digər peşə sahiblərinin də üz tutduğu bir obyekt olub: İnsan. O insan ki, o hələ həm anlaşılmayan və həm də başa düşüləndir.

Şair Ramiz Rövşən də öz təkrarsız şeirləri ilə bu heyran olduğumuz, bəzən  sevdiyimiz, bəzən incidiyimiz qəribə insanı, onun iç dünyasını, duyğularını məharətlə bizə təqdim etməkdədir.

musavat.com